Wetenschappers vinden een verklaring voor het verschil in de voor- en achterkant van de Maan

Onze Maan heeft een achterkant vol met kraters en een veel vlakkere voorkant. Onderzoekers hebben inmiddels een vermoeden waarom de Maan twee gezichten heeft. Waarschijnlijk is dit alles namelijk een gevolg van een enorme inslag.

In 2012 is met de GRAIL (Gravity Recovery and Interior Laboratory) missie aangetoond dat de achterkant van de Maan een veel dikkere korst heeft dan de voorkant en bovendien bedekt is met een dikke laag materiaal. De Maan is daardoor dus helemaal niet symmetrisch. Dit is al heel een punt van discussie in de wetenschap. Men dacht bijvoorbeeld dat de Aarde vroeger twee manen had en dat deze manen op een of andere manier in een latere fase zijn samengesmolten. Ook was er een idee dat de Maan in een wat later stadium in botsing zou zijn gekomen met een planetoïde.

Op basis van deze ideeën hebben onderzoekers computersimulaties uitgevoerd en gekeken wat er zou gebeuren als je een jonge maan op allerlei mogelijke manieren liet botsen. Uit een aantal van deze simulaties vond men een maan die heel erg leek op onze Maan. En bij nog nauwkeuriger simulaties ontdekte men dat wanneer er een grote inslag van een object van 700 tot 800 kilometer groot op de voorkant van de jonge maan zou zijn geweest, er iets ontstaat dat sprekend lijkt op onze eigen Maan. Bij deze inslag werd heel veel puin en stof omhoog geslingerd en dat is allemaal aan de achterkant van de Maan terecht gekomen. Daardoor is aan de achterkant de oorspronkelijke korst 5 tot 10 kilometer dikker geworden.

Volgens de wetenschappers kan het grote object nooit een tweede maan zijn geweest, maar moet het door een planetoïde zijn gebeurd die in een baan rond de Zon draaide. Wetenschappers zijn enthousiast over deze simulatie, omdat deze niet alleen het verschil in de voor- en achterkant verklaart, maar ook het verschil in chemische samenstelling.